Verbazing

Verbazing woensdag 20 februari

Over van alles kun je je hier verbazen maar dat is niet anders dan dat je op vakantie gaat daar waar je nog nooit geweest bent. Het is dan weer jammer dat de verbazing voorbij is. Je verbaast je hier over gedrag van mensen, over de 1631brommertjes, de indrukwekkende titels op visitekaartjes,het landschap, de prachtige vogels en de vriendelijke mensen op de lodge waar je logeert(uiterst correct,gastgericht) , natuurlijk de enorme klassen op de school en de ook de waanzin van de dag:Waar gaan al die mensen op straat in hemelsnaam iedere dag naar toe? Het is nu 6 uur in de ochtend. Vanaf 04,00 uur ben ik wakker gekust door het gezang van vogels (goeie zin hè) Ik hoor buiten een groep militairen langs komen rennen en ze vuren zichzelf aan met kreten en gezang om het ritme vast te houden)
Ga je mee op reis? Vandaag gaan we naar een University College, in het uiterste noordwesten van Rwanda aan de grens met Congo bij het beroemde Kivu meer;
verplicht bezoek want deze school behoort ook tot het RTUC waar ik mijn job doe en afstanden spelen hier geen rol.
Jacob is onze chauffeur, hij is mijn vaste aanspreekpunt op school en lid van de staf, zijn visitekaartje::Jacob N. MAHINA Director of PR, Mkt& Cooperation Partnerships&Institutional Dvpl Coordinator Nuffic Project. RTUC Rwanda Tourism University College (5kleurendruk)
Dat is weer wat anders als :
PUM Netherlands senior expert Theo van Bracht Jan de Rooystraat 4 Waalwijk. (twee kleurendruk) Verbazing…Ja toch, niet dan?….
Vooruit nu, want de rit duurt minstens 3 uur en het is nu 12.00 uur. We stappen in Jacobs zwarte 12 jaar oude volkswagen automatic en proberen de stad uit te komen; dat lukt goed en hij wijst op een weg in de verte die tussen de heuvels een lint vormt. Het landschap dringt zich aan ons op en we duiken een nieuwe brede asfaltweg in; na 200 meter file; wat een teleurstelling..…wegwerkzaamheden …net zoals bij ons enorme oranje machines die asfalt in de natuur deponeren; honderden bezwete mannen in groene en oranje vestjes begeleiden als mieren de machine. Beneden ons zie ik in een afgrond nog eens tientallen arbeiders; en of dat al niet genoeg is in de berm van de bestaande weg nog eens grote groepen Chinezen die met houwelen de oude weg openbreken; eerlijk handwerk dat moet gezegd. (maar dan toch liever senior expert!) De chinezen hebben contracten met de Rwandese overheid om wegen aan te leggen en zij hebben de leiding over zulke projecten. Arme chinezen komen hier hun brood verdienen…..
Na 3 kwartier wordt er met groene vlaggen gezwaaid en kunnen we verder. Het prachtige landschap ontvouwt zich: enorme dalen en heuvels, reusachtige vulkanen ( 3 stuks); (kijk,in dat gebied daar leven de gorillas,) theeplantages en dorp na dorp is er wat te zien. Ik krijg pijn in mijn been en na 3x controle onderweg door politie in de gele vestjes stoppen wij na 2 uur in een groot dorp Voor mij een paar muffins en cola en na wat heen en weer geloop vervolgen we onze reis. Het wordt kouder en we trekken een sweater aan.
Mensen langs de weg lopen nu met capuchons om de frisse wind te weren.We rijden vele uren; het is hier zoooo anders; het platte hollandse grasland tegenover de rauwheid van dit vulkanisch gebied. Nu merk ik pas hoe gecultiveerd Nederland is. Je ontstrest wel en voort gaan we weer, de grens met Congo komt in zicht en we zien nog net omstreeks 17.00 uur het Kivumeer. De enorme plas waarvan de overkant niet zichtbaar is strekt zich plotseling voor je uit. De grens met Congo is is hier gesloten en we draaien het terrein van de universiteit op die morgenmiddag officieel geopend wordt door niemand minder dan de amerikaanse ambassadeur De universiteit heeft verschillende gebouwen. De hotshots staan ons al op te wachten en we geven de hele crew een hand, “ik heb u ook al in Kigali ontmoet weet u wel”ik kan het me niet meer herinneren ze zijn ook allemaal donkerbruin of ebben en soms haal ik ze door elkaar. Met z,n allen verkennen we nu een gedeelte van de deze uitgestrekte schoollocatie,
De American Room is een bibliotheek en een meeting point voor studenten en mensen van buiten. Er zijn een moderne mediatheek, auditotorium, leslokalen en ook het gedeelte voor de gastvrijheids industrie :Keuken en restaurant en receptie voor studenten alles splinternieuw. Indrukwekkend allemaal. De rector is een fantastische man met veel uitstraling; op zijn kamer praten we over de toekomst van zijn school en hij hoopt dat de PUM hem ondersteuning kan geven in het leerproces voor de studenten. We verlaten het terrein en gaan naar een hotel…hotel? Ik dacht dat we vandaag nog teruggingen! Opperste verbazing..en ik heb niets bij me…..
Dan maar naar het hotel; ahum: mijn onderkomen heel luxe.
Eerst een hal, dan een zitkamer en vervolgens slaapkamer en bathroom Er wordt op de deur geklopt en er wordt een 3gangenmenu geserveerd. venkelsoep gebonden, gepocheerde visfilets in dunne tomatensaus, rijst en gare groenten, en daarna een klein griesmeelpuddinkje met jawel bessensapsaus hoe is het mogelijk, peter van bracht! . Ik reageer verbaasd totdat de ober zegt…“met de complimenten van de rector, maar u zult wel trek hebben “Nou ja zeg…een handdoek en een stukje zeep was eigenlijk al genoeg. geweest! “is er verder nog iets van uw dienst,sir?“Ik maakte een lijstje wat ik nodig heb en na een half uur werd alles wat niet op de hotelkamer aanwezig was bezorgd, deodorant, scheercreme, krabbertje, en zelfs aftershave. De badkamaer was een plaatje; de handdoeken hadden prints van gorillas en leeuwen en natuurlijk slippers en een badjas; die tellen niet mee want die hebben we thuis ook.Een heerlijk kingsizebed en natuurlijk internet, oplader voor mijn telefoon alles was er… alleen zoals gebruikelijk viel het licht uit en hoorde ik de generator aanslaan.
Internet werkte niet maar het kon slechter, nietwaar.
Trusten..morgen weer een nieuwe spannende dag