Leven na de genocide

Leven na de genocide Zaterdag 18 februari

Kigali, meer dan 1miljen inwoners is de hoofdstad van Rwanda; de stad waar ik verblijf en waar ik dagelijks mijn dingen doe. Ik ben na een week inburgeren nog wel een opvallende “mzungu” (blanke) maar beweeg me alsof ik hier dagelijks kom. Het is een weldaad om hier te vertoeven omdat het een stad van allure is; veel moderne en opvallende gebouwen;prachtige hotels,zwaar aangezette ministeries, oude wijken met eigen sfeertjes en ook hele dure wijken waar de rijken van Kigali wonen in belachelijke grote huizen. Om de hoek local supermarktjes, wisselkantoortjes, mooi cafe met twee verdiepingen van waaruit je naar de drukte op de grote rotonde kunt kijken. En In heel Ruanda is het verboden om plastic tassen, je kent wel, de tassen die wij meenemen uit onze winkels,te produceren of mee te nemen Men scheidt ook alle afval aan de bron , net zoals bij ons. Recycling is heel normaal hier en men is zeer milieubewust; alles gaat in papieren zakken. Moeten ze bij ons ook maar invoeren. Het barst van de brommers voor het locaal vervoer, en veel, heel veel SUV,s en overal staan met felgele jasjes verkeerspolitie Bij winkels en bank en internetcafe ,daar waar mensen zijn staat het gewapende leger in camouflagepakken de boel in de gaten te houden, Als je dat voor lief neemt is het hartstikke veilig en schoon.
Oja, de straten worden hier schoongehouden door oorlogsweduwen die de regering laat werken zodat ze geen uitkering hoeven te betalen en ze die op deze manier verdienen.
In heel Ruanda is het verboden om honden te houden ..je hoort dus nooit een blaffende hond.! je ziet ook geen een hond.( die wet is gemaakt nà de Genocide omdat de duizenden doden die her en der er nog lagen door honden opgegeten werden !)
Die ellendige Genocide is een barbaarse niet gewone oorlog geweest tussen legers onderling, de bevolking Hutu’s en Tutsi,s,politieke machthebbers en niet te vergeten de radio Mille Colinnes die de Hutu’s dagelijks ophitste om de kakkerlakken (Tutsi’s) te doden. Duizenden, honderdduizenden werden achterna gezeten en gewoon op straat afgeslacht met machetes. Scholen en ziekenhuizen waar mensen dachten veilig te zijn werden overvallen en lokaal na lokaal, werd gecontroleerd op kindrene,vrouwen en docenten die vervolgens buiten werden neergeschoten Congregaties, priesters, jong of oud, hele dorpen werden uitgeroeid en niemand, werkelijk niemand bleef gespaard.Op 6 april 1994 begon de ellende en duurde tot medio september. Bijna iedereen heeft wel iemand verloren. Weet dat er tussen 800.000 en 1 miljoen mensen op de meest verschrikkelijke manieren zijn vermoord.

Het boek van Els de Temmerman, een vlaamse oorlogjournaliste,
“De doden zijn niet dood..Rwanda ,een oogetuigen-verslag” het boek geeft van dag tot dag lugubere feiten prijs; ik heb het halverwege maar weggelegd; ik werd er depressief van. In de maand april moet je ook maar niet in Ruanda komen want dan is het hele volk in rouw en hangt er een zware depressieve sfeer. Paul Kagame, de huidige president heeft de wind er aardig onder en is al vanaf 1994 aan de macht; het land is weer in opbouw en de donoren stromen toe.
Alle schade aan gebouwen is opgeruimd in de loop der jaren maar het onmenselijke trauma en dilemma waar het volk mee opgezadeld is valt misschien nooit te repareren; de mensen zijn getraumatiseerd maar laten dat niet merken.
Bij de supermarktjes kom je ze tegen; mensen met een been (afgehakt) houten arm(!), kinderen van 10 jaar die niemand meer hebben(familie uitgeroeid) en als je goed kijkt ook mensen die forse littekens hebben in nek of arm
Wat je dan kunt doen: ga boodschappen doen; reken af, loop naar buiten en geef de boodschappen aan iemand die het harder nodig heeft…
RUANDA ……NEVER AGAIN!